اصل بد نیکو نگردد چون که بنیادش بداست
تربیت نا اهل را چون گردگان بر گُنبدست
مایه اصل ونَسَب در گردش دوران زراست
دائماًخون میخورد تیغی که صاحب جوهر است
گر که بینی ناکسان بالا نشینند عیب نیست
روی دریا خیس نشیند قعر دریا گوهر است
شَه اگه مسکین شودچون مرغ بی بال وپَراست
جُملگی دیوانه خوانندش اگر اسکندر است
کُره خَر از خَریّت پیش پیش مادر است
کُره اسب از نجابت در خفای مادر است
آهن و فولاد هر دو از یک کوره آیند برون
آن یکی شمشیر بُرّان آن یکی نعل خر است
شَصت وشاهد دعوی بزرگی میکنند
پس چرا انگشت کوچک لایق انگشتر است
دود اگر بالا نشیند کسر شأن شعله نیست
جای چشم اَبرو نگیرد گرچه او بالاتر است
ای رفیق عیب خودم کم بگو
هر که عیب خویش گوید از همه بالاتر است
من لباس فقر می پوشم چون بی درد سر است
آستین هرچه کوته باشد لیکن خیسش کمتر است
